Ήρθε η ώρα να μας δείξεις πόσο φανατικός ακροατής είσαι. Το παρακάτω quiz θα τεστάρει τις γνώσεις σου. Θυμάσαι πότε κυκλοφόρησαν τα παρακάτω μουσικά album; Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις και δείξε μας το σκορ σου στα social media. Είσαι έτοιμος;
Όπως και κάθε Σεπτέμβρη τα τελευταία χρόνια, η εβδομάδα αυτή είναι αφιερωμένη στον Παύλο Φύσσα, 8 χρόνια μετά την δολοφονική επίθεση που δέχτηκε από μέλη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη 2021, πέραν από τη μεγάλη συναυλία που είναι προγραμματισμένη, όπως κάθε χρόνο, στις 17/09 στον Πολυχώρο Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα, υπάρχουν παρουσίαση βιβλίου, stand up comedy, θεατρικη παράσταση, καθώς και ενα film festival που θα πραγματοποιηθεί το τετραημερο 23-26 Σεπτεμβρίου, στον κινηματογράφο Μελίνα στη Δραπετσώνα. Δείτε αναλυτικά παρακάτω το προγραμμα εκδηλώσεων. Το κάλεσμα του Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη 2021: «Μην τους φοβάσαι.Στο φόβο σου ποντάρουν.»Γ. Ρίτσος 8 Χρόνια χωρίς τον Παύλο. Δεν ξεχνάμε, δεν σταματάμε, δεν υποχωρούμε. Από την δολοφονία του Παύλου, την 18.09.2013 μέχρι και σήμερα, η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι σύντροφοι του, οι συντοπίτες του, οι αντιφασίστες δεν σταματήσαμε ποτέ να πολεμάμε το κτήνος του φασισμού, όπου και αν εμφανίστηκε. Χρειάστηκαν 7 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του από τάγμα εφόδου της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής και 5 ½ χρόνια δίκης για να υπάρξει η ελάχιστη δικαίωση της μνήμης του. Και όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν εκεί. Μέσα στην αίθουσα του Δικαστηρίου, αλλά και μέσα στους αντιφασιστικούς κοινωνικούς αγώνες. Για την […]
Την τελευταία του πνοή άφησε χθες, 9 Απριλίου, σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης ο πασίγνωστος και πολυαγαπημένος rapper DMX. Μάλιστα, είχε υποστεί μία εβδομάδα νωρίτερα έμφραγμα λόγω overdose. Ο “Dark Man X” μεγάλωσε στο Yonkers της Νέας Υόρκης. Ήδη στα 14 ξεκίνησε να ασχολείται με το hip-hop ως beat-boxer, ώστε να χαράξει σε πολύ λίγο χρόνο μια μακρά πορεία στη hip-hop μουσική. Παρ’όλο που η πρώτη του δισκογραφική δουλειά σε συνεργασία με την Columbia Records και την Ruff House το 1992 δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία, ο DMX δεν τα παράτησε και τελικά το 1998 έδωσε στο κοινό μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, το αγαπημένο σε όλους “Flesh of My Flesh, Blood of My Blood”. Ένα χρόνο αργότερα, έγινε η μεγάλη τομή στην hardcore rap. Το Δεκέμβριο του 1999 κυκλοφορεί το “And then there was X.” Ένας δίσκος ο οποίος μεγάλωσε γενιές και γενιές. Όλοι θυμόμαστε τα πάρτυ με τα μεγάλα SONY ηχεία να βαράνε στα άκρα το “Party Up” και το “Where The Hood At”. Γενικότερα, ο DMX συνεργάστηκε με τεράστιους καλλιτέχνες της hip-hop, όπως τον Eminem, τον 50-Cent, τον Redman και τον Method Man, τον Nas και άλλους. Η αλήθεια είναι ότι, ύστερα από το θάνατο του Biggie, […]
Δεν είναι λίγες οι φορές που η τέχνη του δρόμου έχει “εισβάλει” για κάποια 24ωρα στην επικαιρότητα τούτης εδώ της χώρας. Τις περισσότερες φορές για καλό λόγο. Θυμόμαστε το τεράστιο ασπρόμαυρο mural που κάλυψε το κτίριο του πολυτεχνείου το 2015 ή τον παροξυσμό αγανακτισμένων γονέων για γκραφίτι του Μαραντόνα σε σχολείο. Η αναταραχή της νεοελληνικής μικροαστικής αισθητικής ήταν πάντα η ένοχη ευχαρίστηση των street artists. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, φαίνεται πως η ριζοσπαστική εικαστική παρέμβαση στους δρόμους δεν ενοχλεί και τόσο, αφού σε γενικές γραμμές έχει αφομοιωθεί στις ζωές μας. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που η παρέμβαση αυτή μπορεί να πάρει και χρώματα…φασιστικά! Τα νέα λοιπόν φτάνουν από τον δήμο Ελληνικού. Μία εικόνα βγαλμένη από ελληνικό χωριό του προηγούμενου αιώνα, με έναν χωροφύλακα, τον δήμαρχο, τον παπά του χωριού και δίπλα το τσιράκι τους να ζωγραφίζει ήρωες της ελληνικής επαναστάσεως μάς υπενθυμίζει, για μια ακόμη φορά, ότι όλα γύρω αλλάζουν και όλα ίδια μένουν. Ο εν λόγω τύπος έχει χαρακτηριστεί από διάφορα ΜΜΕ ως ο «γκραφιτάς της ελληνικής επανάστασης» και υπογράφει ως Εύρυτος. Εκτός από τον Κολοκοτρώνη και τον Ανδρούτσο, βέβαια, ο εθνικός μας «γκραφιτάς» έχει και άλλες συμπάθειες. Η υπογραφή του βρίσκεται σε έργα με ναζιστικά σύμβολα, αγκυλωτούς σταυρούς […]
Οι καλλιτέχνες βρισκόμαστε εδώ και σχεδόν ένα χρόνο σε μια εξαιρετικά δύσκολη θέση, δεδομένης της παύσης των πολιτιστικών εκδηλώσεων, αλλά και της μη επαρκούς στήριξής μας από το κράτος όλο αυτό το διάστημα. Στις δυσκολίες αυτές ήρθε να προστεθεί ένα ακόμη πρόβλημα, το οποίο, ωστόσο, δεν αφορά μόνο την καλλιτεχνική κοινότητα, αλλά και κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο κοινωνικό ον. Για να τοποθετήσουμε το ζήτημα #ArtCensorship σε μια αντικειμενική και ρεαλιστική βάση παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε τόσο από ΝΔ, όσο και από ΣΥΡΙΖΑ αυτολεξεί, σαν υπενθύμιση για όσους το έχουν ήδη διαβάσει και σαν ενημέρωση για όσους δεν το έχουν διαβάσει ακόμα: Άρθρο 6 (αρχικό): Οι υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων δεν πρέπει: α) να εμπεριέχουν υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, πολιτικών φρονημάτων ή κάθε άλλης γνώμης, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, περιουσίας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού, β) να εμπεριέχουν δημόσια πρόκληση σε τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος, σύμφωνα με τα άρθρα 187Α ΠΚ, 187Β ΠΚ και 32 έως 35 του ν. 4689/2020 (Α΄103). Άρθρο 8 (τροποποιημένο): Απαγόρευση υποκίνησης σε βία ή μίσος και δημόσιας πρόκλησης σε τρομοκρατικό έγκλημα. […]
Καθημερινά περνούν μπροστά από τα μάτια μας δεκάδες ειδήσεις. ‘Ενα απλό σκρολάρισμα στα σόσιαλ μίντια μας δίνει τη δυνατότητα να ενημερωθούμε ( άλλες φορές αξιόπιστα, άλλες όχι ) μέσα σε χρόνο dt για οτιδήποτε έχει συμβεί ακόμη και τα τελευταία λεπτά σε οποιαδήποτε γωνία του κόσμου. Όλοι μας θα περίμεναμε πως με τις υπάρχουσες δυνατότητες οι άνθρωποι θα ήταν καλύτερα ενημερωμένοι από ποτέ, καθώς και η σκέψη τους θα ήταν πιο συγκροτημένη. Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να συμβαίνει. Αφενός, λόγω των fake news, αφετέρου λόγω της ανυποληψίας των ειδήσεων. Η συνεχής ροή των ειδήσεων μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την εξίσωση ως προς τη σημασία, στο μυαλό του αναγνώστη, των εγκαινίων ενός vegan εστιατορίου στο Κολωνάκι με ένα φονικό τυφώνα στην Φλόριντα, που άφησε πίσω του χιλιάδες θύματα. Γιατί συμβαίνει αυτό; –Όλα τα ειδησεογραφικά μέσα έχουν στόχο να αυξήσουν την επισκεψιμότητα τους. Δημοσιεύουν όσο το δυνατόν περισσότερες ειδήσεις, προσπαθώντας να τις κάνουν όσο το δυνατόν πιο ελκυστικές. Συνεπώς, οι επικεφαλίδες τους πρέπει να τραβάνε την προσοχή του αναγνώστη, ασχέτως του θέματος που πραγματεύονται. Ταυτόχρονα, εξαιτίας αυτού οι αναγνώστες σπάνια ξεπερνούν το διάβασμα των τίτλων και δίνουν σημασία στο κυρίως κείμενο. –Τα σόσιαλ μίντια έχουν καταργήσει την έννοια της αρχισυνταξίας. […]
Λίγες μόνο ώρες πριν την επικείμενη δικαστική απόφαση για τα εγκλήματα της ναζιστικής οργάνωσης, όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι πολίτες βρίσκονται συντεταγμένοι και ενωμένοι για να δώσουν μία ηχηρή απάντηση απέναντι στον φασισμό. Η χιπ χοπ κοινότητα δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς, στη μεγάλη πλειοψηφία της, βρίσκεται στο πλευρό της οικογένειάς του Παύλου, ενός μόνο από τα πολλά θύματα της ΧΑ, καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του σισύφιου δικαστικού μαραθωνίου. Και αυτό γιατί η σημειολογία της δολοφονίας είναι διττή: Δεν δολοφονήθηκε από τα χέρια των ναζιστών μόνο ο Παύλος, αλλά και ο KillahP. Ένας ράπερ από τον Πειραιά. Ένας καλλιτέχνης με το θάρρος της γνώμης του. Μία γνώμη αγκάθι στο λαιμό πολλών και ένα μικρόφωνο ξυράφι. Εκείνο το βράδυ, μαζί με τον Παύλο, λαβώθηκε και ένα μέρος της κουλτούρας αυτής που λέγεται χιπ χοπ. Ήδη από τις πρώτες του ρίμες στα εργατικά στενά του Πειραιά και της Νίκαιας, ο KillahP δεν ήταν ποτέ του μόνος. Είχε το crew του, τους Ε13 (Θανάσιμος, Tiny Jackal, Μέγας), ενώ ήταν δίπλα του ένα μεγάλο μέρος της σκηνής. Δεν είχε να κρύψει τίποτα. Ήταν πηγαίος, απλός και καθαρός. Έτσι, ήταν επόμενο, όταν ο Παύλος έπεσε από τα χέρια των εχθρών του, να σαστήσουν πολλοί. Οι αντιδράσεις […]
Κάποιοι θυμούνται τη Χρυσή Αυγή από τις απαρχές της, ως αμιγώς ναζιστική γκρούπα. Κάποιοι άλλοι απλά θυμούνται τον τρόμο που έσπερναν τα τάγματα εφόδου στις γειτονιές της Αθήνας, αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα από το 2012 και έπειτα, ενώ κάποιοι άλλοι ήδη τα έχουν ξεχάσει.. Στις 7 Οκτωβρίου η Ελληνική Δικαιοσύνη καλείται να καταδικάσει ή να αθωώσει τη Χρυσή Αυγή για την εγκληματική δραστηριότητα που πραγματοποιούσε από το 2008 και μετά. Φυσικά η ιστορία της Χρυσής Αυγής και τα εγκλήματά της δεν ξεκινούν το 2008, όμως η δικογραφία περιορίζεται σε αυτή τη χρονική περίοδο. Στη διαδικασία συνδικάζονται κακουργήματα, τα οποία έλαβαν τόπο στα πλαίσια της δράσης της οργάνωσης. Στο παρών κείμενο θα προσπαθήσω να εστιάσω στα κύρια συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν από τα 5,5 χρόνια της αποδεικτικής διαδικασίας, σε παραλειπόμενα από τη δίκη, αλλά και στη σημασία της απόφασης του δικαστηρίου για την επόμενη μέρα. Καταρχάς, αξίζει να σημειωθεί, πως με αίτημα της υπεράσπισης των κατηγορουμένων, η δίκη δεν καλύφθηκε τηλεοπτικά. Τα πρακτικά που έχουμε στη διάθεσή μας υπάρχουν χάρη στη δημιουργία και τη δράση του Golden Dawn Watch. Επίσης, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο OmniaTv, το οποίο με εβδομαδιαίες εκπομπές παρουσίασε τα τεκταινόμενα και τα λεγόμενα στο […]
Αυτό το κείμενο ήταν προγραμματισμένο να ανέβει αρκετό καιρό πριν, με αφορμή την ίδρυση του νέου κόμματος του κασιδιάρη. Πέραν της χαράς μου με το ότι ο ηλίας συνειδητοποίησε πόσο Γ.Τ.Π. Έλληνας είναι, δεν μπορώ να κρύψω ότι αυτό το κόμμα με (ψιλο)τρομάζει. Με τρομάζει γιατί πιστεύω ότι θα πάει καλά. Δίνοντας μια σκληρή, εσωτερική μάχη με τον εαυτό μου, έκατσα και είδα ολόκληρα 7 λεπτά του διαγγέλματος του. Το μαύρο κοντομάνικο έγινε κοστούμι και στο background δεσπόζει μια Ελληνική σημαία, μία Χριστιανική εικόνα και κάποιες σειρές από (by definition αχρησιμοποίητους) εγκυκλοπαιδικούς τόμους. Με εκφράσεις-κλειδιά όπως αφελληνισμός και ισλαμοποίηση έχουμε μπροστά μας την Ελληνική version από το πιο φρέσκο trend του ρατσισμού που ονομάζεται «πολιτισμική διαφορά». Μιας και ο βιολογικός ρατσισμός είναι «so 1939» και έχει πλέον ξεπεραστεί, κοιτάμε τις διαφορετικές κουλτούρες των ανθρώπων. «Δεν είμαστε ρατσιστές μωρέ, αλλά… ο προηγμένος μας δυτικός πολιτισμός δεν γίνεται να συμβιβαστεί με την τριτοκοσμική κουλτούρα αυτών των λαών». Είναι ένα παραμυθάκι το οποίο έχει απίστευτα μεγάλη απήχηση. Είναι ένα παραμυθάκι το οποίο ενισχύει σε μεγάλο βαθμό την alternative ακροδεξιά. Ενισχύει τον ακροδεξιό που κωλώνει να βγει με τ̶η̶ ̶σ̶β̶ά̶σ̶τ̶ι̶κ̶α̶ το μαίανδρο του έξω, αλλά θα (κρυφο)κοιτάξει στάνταρ προς το νέο αυτό κόμμα. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να αγγίξει ούτε το 10% που είχε η χρυσή […]
Πριν λίγες μέρες είχα ήδη αρχίσει να καταγράφω ορισμένες όχι και τόσο συνεκτικές σκέψεις για τη σειρά “When they see us” η οποία όχι μόνο δεν καταναλώθηκε εύπεπτα, αλλά βαρυστομάχιασα. Δέχτηκα, εν ολίγοις, ένα ηχηρό χαστούκι, ώστε να επεξεργαστώ παραπάνω το ζήτημα του συστημικού ρατσισμού στις Η.Π.Α. Με πρόλαβε όμως το σήμερα, η πραγματικότητα που τρέχει παράλληλα με όλες τις –αξιόλογες κατά τα άλλα– μεταφορές στη μεγάλη οθόνη, τα Όσκαρ και τις διάσπαρτες δακρύβρεχτες ομιλίες από ανθρώπους της σόου μπιζ, η οποία “έδεσε” αυτές τις σκέψεις. Στο πρόσωπο του ανθρωποθηρευτή που με το γόνατο πνίγει το «τρόπαιο» του, κρύβεται το συντηρημένο ερείπιο προηγούμενων αιώνων. Ωστόσο, η σαπισμένη ματιά του αστυνομικού Dereck Chauvin είναι σύμπτωμα ενός προβλήματος που συντηρείται, επιβιώνει και αναπτύσσεται συνεχώς. Τα χαλασμένα αποφάγια της φαινομενικά ξεπερασμένης δουλοκτητικής νοοτροπίας στις Η.Π.Α. διατηρούνται ακριβώς γιατί προφυλάσσονται με δεξιοτεχνία. Η δολοφονία του Τζόρτζ Φλόυντ συνέβη υπό το φως του ήλιου και σε κοινή θέα ώστε να βιντεοσκοπηθεί. Καταδικάζεται από τον πρόεδρο Τραμπ ως “πολύ θλιβερός και τραγικός θάνατος” και μας υπόσχεται…”απόδοση δικαιοσύνης”. Επειδή όμως ανάμεσα στο “πρέπει” και το “είναι” υπάρχει πάντα ένα αγεφύρωτο χάσμα, ας θυμηθούμε το σημασιολογικό φορτίο της αμερικανικής “δικαιοσύνης”. Πίσω στο 1989 όταν μετά τη βόλτα τους στο Central Park, τα πέντε αφροαμερικανικής και […]
