Τέλος το καλοκαίρι. Πάλι Σεπτέμβρης, πάλι φθινόπωρο, πάλι πίσω στη ρουτίνα. Δεν παραπονιέμαι βέβαια. Όχι επειδή δεν είμαι γκρινιάρης, γιατί είμαι, αλλά λόγω του ότι ο Σεπτέμβρης μπήκε απρόσμενα καλά.
Η Τεχνόπολις φέτος έγινε 20 χρονών και το γιόρτασε δεόντως στις αρχές του μήνα με ένα τριήμερο φωτιά. Στο story μου όμως σήμερα δε θέλω να κάνω κάποιου είδους κάλυψη των συναυλιών. Θέλω να μιλήσω γι’ αυτό που ένιωσα στη συναυλία των Στίχοιμα με τους Λόγο Τιμής.
Ακούω ραπ ακριβώς 10 χρονιά, ξεκινώντας από το «Ρίμα για Χρήμα 2» του Τάκη (όλοι ξέρουν ποιος είναι ο Τάκης). Ο Τάκης έβαλε στο μυαλό μου το σατανά. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Ενώ ανέβαινα συνεχώς στο rollercoaster Τάκι Τσαν – ΖΝ – Βορ.Ας – Βήτα Πεις, δεν ήξερα τι ακριβώς μου άρεσε σ´ αυτή τη μουσική. Μέχρι που το 2012 επιτέλους κατάλαβα. Δεν ξέρω αν οι “Μηχανές” των Στίχοιμα είναι ο καλύτερος δίσκος ever. Πάντως, μου είναι δύσκολο να περιγράψω το τι ένιωθα όταν άκουγα τον Explicit να πατάει στο beat. Στα 15 μου, ο Βαλάντης έλεγε αυτά που εγώ ήθελα αλλά μάλλον δεν μπορούσα να πω.
Και κάνουμε fast forward στο τώρα. Εγώ δεν είμαι πλέον 15, μένω στο εξωτερικό και τα ελληνικά μου ακούσματα γίνονται όλο και λιγότερα. Οι Στίχοιμα έχουν βγάλει κι άλλο δίσκο και οι Λόγος Τιμής έχουν κάνει ένα τεράστιο μπαμ, το οποίο βέβαια για όσους τους ήξεραν ήταν το λιγότερο αναμενόμενο.
Πάμε λοιπόν στα της συναυλίας. Αράζω με την παρέα μου διπλά στο barκαι με μπύρες στο χέρι ακούμε τους Στίχοιμα. Ξαφνικά βγαίνουν οι ΛΤ. Μέσα στον απίστευτο πανικό, ένας πιτσιρίκας γύρω στα 15-16 άθελα του μου ρίχνει το ποτό. Έρχεται να ζητήσει συγγνώμη (από το γέρο ξέρω γω) και του δίνω το χέρι μου. Έμεινα να τον κοιτάω για τουλάχιστον ένα πεντάλεπτο…
Είδα το μάτι του να γυαλίζει. Όπως γυάλιζε και το δικό μου όταν το ´12 άκουσα τις “Μηχανές“. Εγώ τότε άκουγα τους Στίχοιμα, και εκείνος τώρα ακούει τους ΛΤ. Και αν εγώ μεγάλωσα μια φορά καλά με το Βαλάντη, είμαι σίγουρος ότι ο πιτσιρίκος θα μεγαλώσει τέλεια με τα μηνύματα που περνάνε ο Λάμπρος και ο Θανάσης.
Τσακάλι μου, το ξέρω πως δε φάνηκε εκείνη τη στιγμή, αλλά να ξέρεις πως σ’ ένιωσα όσο κανένας άλλος. Και αν τύχει ποτέ και διαβάσεις αυτό το κείμενο, θέλω να ξέρεις ότι όχι μόνο κατάλαβα το πώς αισθάνεσαι, αλλά σε ζήλεψα κιόλας. Σε ζήλεψα αληθινά. Μπορεί να σου φαίνεται τώρα περίεργο, αλλά θα έδινα πολλά για να είχα εκείνη τη γυαλάδα στο μάτι σου σε κάθε verse, refrain και pit.
Να τους αγαπάτε τους πιτσιρικάδες ρε. Μην ξενερώνετε όταν βλέπετε μικρότερους σε lives που τυχόν πάτε. Αν τη μουσική που ακούτε στα 25 σας την ακούνε στα 15 τους σημαίνει ότι κάτι κάνουν καλά. Από εκεί και πέρα ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε κάθε μουσικό ερέθισμα ανάλογα την ηλικία του. Φιλέ μου 25άρη μην ξεχάσεις ποτέ ότι ήσουν κι εσύ αυτός ο 15άρης. Άσε τον μικρό λοιπόν να δώσει αυτό που εσύ ίσως και να μην μπορείς να δώσεις πλέον.
Η φωτογραφία του άρθρου ανήκει στην Filio Magenta.
