Καταρχάς, να ευχηθώ σε όλους υγεία και δύναμη. Ζούμε κάτι πρωτόγνωρο για την γενιά μας, αλλά και για την τεράστια πλειοψηφία των εν ζωή συμπολιτών μας. Σε αυτό το αρθράκι θα ήθελα απλά να εστιάσω σε δύο πτυχές που αναδεικνύονται μέσα από την καραντίνα, αλλά και ευρύτερα λόγω της πανδημίας.
Η πρώτη αναφορά που θα ήθελα να κάνω σχετίζεται με την έννοια κοινωνικότητας. Στη διάρκεια της ιστορίας έχουν υπάρξει δεκάδες ιοί, οι οποίοι και έχουν ξεκληρίσει πολύ μεγάλο μέρος των κατοίκων του πλανήτη στην εκάστοτε περίοδο. Σε όλες αυτές τις πανδημίες υπήρχε ένας κοινός παρονομαστής, η φρίκη και η απόγνωση ως κοινό βίωμα του πληθυσμού. Μπορείτε να ανατρέξετε σε ιστορικά έργα, αλλά και έργα τέχνης για να διαπιστώσετε το παραπάνω.
Ερχόμενοι στο σήμερα, όλα τα βιώματα λαμβάνουν χώρα ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους, με την επικοινωνία να γίνεται μέσω τηλεφώνου και μέσων κοινωνικής δικτύωσης . Ιδιαίτερα βάρβαρη έκφραση της κατάστασης αυτής είναι το τελευταίο αντίο των θυμάτων του ιού στους οικείους τους, το οποίο και δεν γίνεται δια ζώσης, αλλά μέσω Skype. Ακόμη και στις κηδείες οι συγγενείς δεν μπορούν να δουν τον νεκρό για τελευταία φορά.
Οι περισσότεροι κλεισμένοι στα σπίτια μας δεν βλέπουμε το δράμα αυτό καθ’ αυτό, παρά μόνο λαμβάνουμε πληροφορίες. Μονάχα οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έχουν πλήρη εικόνα των συνταρακτικών στιγμών. Αυτή η κατάσταση λαμβάνει τόπο για πρώτη φορά στην Ιστορία, η απομόνωση και η λήψη πληροφοριών για κάτι τόσο “πανανθρώπινο” από τρίτους είτε στο ίντερνετ, είτε στο χαζοκούτι.
Δεύτερο κομμάτι που θα ήθελα να θίξω είναι το ζήτημα των αναγκών. Βρεθήκαμε να ανησυχούμε μόνο για τα απολύτως αναγκαία: φαγητό, νερό, φάρμακα, ρεύμα, νερό. Κάνουμε λόγο για μία συγκυρία, η οποία κατόρθωσε να αφαιρέσει τα φτιασίδια της καταναλωτικής κοινωνίας και ρίχνοντάς μας ένα γερό χαστούκι να μας θυμίσει τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει, όπου φυσικά μαζί με τα παραπάνω προστίθενται η επαφή με τη φύση και η ανθρώπινη συντροφιά.
Την επόμενη μέρα θα έρθουμε αντιμέτωποι με πολλές αλλαγές και πιθανώς ιδιαίτερα άσχημες καταστάσεις, συνεπώς τώρα είναι η ώρα για να εξάγουμε συμπεράσματα τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, αναλογιζόμενοι τις ζωές μας στην “εποχή της καραντίνας”.
Δυστυχώς, τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Όσοι έχουμε την “πολυτέλεια” αυτές τις μέρες να αναστοχαστούμε είναι ευκαιρία, αλλά και αναγκαιότητα να το κάνουμε.
Δωράκι και μία πρόσφατη ανακάλυψη εν μέσω καραντίνας
