Δεν το έχω με σειρές και ταινίες. Δε βλέπω πολλές, δε βλέπω σταθερά και γενικά βαριέμαι εύκολα. Το πολύ καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι λόγω αυτού δε με π̶ρ̶ή̶ζ̶ε̶ι̶ ρωτάει κανείς για το τι να δει και ταυτόχρονα ό,τι βλέπω είναι guaranteed καλό από άλλους. Έχοντας μαζέψει μια γεμάτη λίστα με σειρές και, λόγω του άπλετου χρόνου τον οποίο είχα να διαχειριστώ τους τελευταίους δύο μήνες, είπα να το ξεκινήσω το άθλημα. Ούτε τώρα τα κατάφερα.
Αυτό όμως που κατάφερα, και σχετικά εύκολα, είναι να δω τις 6 επεισοδιάρες του The English Game και να μην ξεκολλάω απο την tv κάθε Δευτέρα βράδυ βλέποντας The Last Dance. Ο κύριος λόγος για τον οποίο ξεκίνησα να τις βλέπω, είναι η ψευδαίσθηση οποιασδήποτε μορφής ντοπαμίνης που σου βγάζει ένα αθλητικό event. Μιας και μας έχουν κόψει τη μπάλα απο το Μάρτιο, είπα να ξεγελάσω το μυαλό μου βλέποντας οτιδήποτε έχει να κάνει με sport. Γρήγορα βέβαια συνειδητοποίησα πως οι εν λόγω σειρές έχουν και κοινό το οποίο δεν ενδιαφέρεται τόσο για το sport σαν sport. Και όχι τυχαία.
Ήθελα να γράψω για το Last Dance από τα πρώτα δύο επεισόδια. Έκανα όμως υπομονή για να τα δω όλα. Και δεν απογοητεύτηκα. Το συνεργατικό ντοκιμαντέρ ανάμεσα σε Netflix και ESPN καλύπτει την rollercoaster σεζόν του ’97-’98, με τους Bulls να ξέρουν ότι η δυναστεία τους φτάνει προς τη δύση της αλλά να μην το βάζουν κάτω και να βγαίνουν για έναν τελευταίο χορό. Τρομερή παραγωγή, απίστευτο υλικό και behind the scenes από την παιδική-μαθητική ζωή των πρωταγωνιστών. Ένα ντοκιμαντέρ απαραίτητο για άτομα της ηλικίας μου που δυστυχώς δεν είδαν “από κοντά” αυτήν την ομάδα των Bulls. Μια ομάδα η οποία κατάφερε να κάνει το μπάσκετ ποπ και να το φτάσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είχε όμως ένα full τοξικό περιβάλλον το οποίο έμελλε να την καταστρέψει.
Δεν γίνεται να μην αναφερθώ και λίγο στον MJ. Αθλητής εθισμένος στον ανταγωνισμό, ιδιόμορφος χαρακτήρας και πολλά προσωπικά πάθη. Ίσως να μην είναι το καλύτερο πρότυπο για τα παιδιά σου. Τον προτιμάω βέβαια από κάθε “καλό παιδί” και ιδάνικο αθλητή. Είναι πιο εύκολο να ταυτιστείς μαζί του.
Όπως είπαμε, το να μη βλέπεις πολλές σειρές έχει το απίστευτο πλεονέκτημα του να μην προτείνεις σε άλλους αλλά να σου προτείνουν εκείνοι διαμαντάκια. Έτσι και έγινε με το English Game. Μία μίνι σειρά που έχει ως βάση την μπάλα, αλλά βλέπεται άνετα και από άτομα που δεν έχουν ιδέα από αυτή. Γιατί έτσι είναι το ποδόσφαιρο, μια μικρογραφία της κοινωνίας.
Βρισκόμαστε στα τέλη του 1800 στην Αγγλία και το πεδίο μάχης είναι μεταξύ βορρά και νότου. Ο νότος παραδοσιακά με κέντρο το Λονδίνο και τα προάστια του ελέγχει τα πάντα. Έτσι ελέγχει και το ποδόσφαιρο. Έχοντας με το μέρος του την ομοσπονδία και κόβοντας-ράβοντας τους κανόνες στα μέτρα του, μέχρι τα τέλη του 1800 καμία βόρεια ομάδα δεν είχε κερδίσει το FA Cup. Λόγω όμως την εντόνης βιομηχανικής ανάπτηξης στην περιοχή, το Λονδίνο δεν μπορεί πλέον να κρατήσει το βορρά. Οι ομάδες εκεί ψηλά ζουν και αναπνέουν για το άθλημα και ο Fergus Suter (αλήθινο όνομα, google it) θα γίνει ο άνθρωπος που θα αλλάξει τη νόρμα του αθλήματος. Ο Suter θα περάσει στην ιστορία ως ο πρώτος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και ο πρώτος που έφερε ένα κύπελλο στο βορρά. Αν και όλα αυτά ακούγονται αμιγώς ποδοσφαιρικά, η σειρά βλεπεται όντως εύκολα και από κάποιον που δεν τον ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο. Και αυτό γιατί η “μάχη” βορρά-νότου στην Αγγλία είναι κάτι πάνω από το ποδόσφαιρο. Είναι μία μάχη δύο διαφορετικών κόσμων που εκδηλώνεται συνεχώς σε διάφορες κοινωνικές πτυχές. Και αν μία αυτές περιλαμβάνει 22 μαντράχαλους να κυνηγούν μια μπάλα και χιλιάδες κόσμου να τους παρακολουθούν, I’m more than fine with it.
