Σήμερα, Κυριακή 03/05, είναι θεωρητικά η τελευταία ημέρα καραντίνας. Από αύριο σιγά σιγά επιστρέφουμε στην «κανονικότητα», με κάποια συγκρατημένη αισιοδοξία. Δεν υπάρχει αμφιβολία πλέον πως η Ελλάδα τα πήγε καλά. Δεν ξέρω αν γι’ αυτό ευθύνεται το σωστό timing των μέτρων, η ιδιομορφία της βιομηχανίας στην Ελλάδα, οι προσωπικές θυσίες του λαού όλο αυτό το διάστημα ή απλά η τύχη. Δεν έχει όμως σημασία. Γιατί τα δύσκολα τώρα ξεκινούν για τη χώρα.
Δεν υπάρχει ούτε μία έρευνα, είτε εγχώρια είτε από το εξωτερικό, η οποία να μην διατυπώνει την καταστροφή που υπέστη η ελληνική οικονομία αυτό το τρίμηνο. Όσο ο χρόνος κυλάει τα νούμερα γίνονται όλο και χειρότερα, αφού στην καλύτερη περίπτωση η δημοσιονομική κανονικότητα θα αργήσει τουλάχιστον μια πενταετία. Ευτυχώς, οι πολιτικοί αρχηγοί γνωρίζουν πάρα πολύ καλά για το μέγεθος της ζημιάς. Δυστυχώς, επιλέγουν να μην ενημερώσουν ξεκάθαρα τον κόσμο για το τι σημαίνει αυτό. Δεν θα πέσω στην «παγίδα» να κάνω μια δική μου ανάλυση για το τι θα γίνει μετά, αν και για όσους με ξέρουν κάτι τέτοιο θα μου ήταν αρκετά εύκολο. Αρχικά γιατί δεν είναι αυτό το mood των blogs και του site. Κατά δεύτερον, σήμερα είναι μια υπέροχη ζεστή μέρα και δεν θέλω να δημιουργήσω κατάθλιψη σε κανέναν. Το μόνο που εύχομαι είναι η οικονομική κρίση του κορωνοϊού να μην μας κάνει να θυμόμαστε την κρίση του 2008 σαν κάτι light.
Προς μεγάλη μου λύπη, βλέπω όλον τον κόσμο να βιάζεται να επιστρέψει στη «φυσιολογική» ζωή της προ-κορωνοϊού εποχής. Επιτρέψτε μου να σας πω ότι κάτι τέτοιο δεν πρέπει να συμβεί. Και όχι απλά δεν πρέπει. Αν η ζωή μας μετά και από αυτό το καμπανάκι συνεχιστεί όπως πριν, θα είναι σαν να βάζουμε την υπογραφή μας πώς η επόμενη καταστροφή θα είναι ακόμα χειρότερη. Ως οικονομολόγος θα μπορούσα να σας πω πως μια οικονομία η οποία βασίζεται στην εκθετική αύξηση είναι by definition μια μη βιώσιμη οικονομία. Ως κάποιος που γράφει ένα blog μια Κυριακή πρωί, θα σας ζητήσω να το σκεφτείτε λίγο διαφορετικά. Για ποιό λόγο καταστράφηκε η οικονομία μας σε ούτε 2 μήνες lockdown; Γιατί πολύ απλά οι περισσότεροι (ούτε καν όλοι) άνθρωποι αγόραζαν αυτά που απλά είχαν ανάγκη. Γιατί ένα μέρος, μικρότερο του 1%, χρειάστηκε ταυτόχρονη ιατρική περίθαλψη. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει.
Ένα από τα αυτά που έκανα και με βοήθησαν κατά τη διάρκεια της καραντίνας, είναι να κάνω challenge συνήθειες τις οποίες μέχρι πρότινος έπαιρνα ως δεδομένες. Έχει πολύ ενδιαφέρον να δεις πόσα πράγματα κάνεις καθημερινά για τα οποία δεν μπορείς να απαντήσεις σε ερωτήσεις του τύπου «γιατί;» ή «τι σου προσφέρει αυτό;». Θα πρότεινα λοιπόν να ξεκινήσουμε από τα απλά. Αλλά ας ξεκινήσουμε από κάπου. Όταν το 2015 από τύχη ξεφύγαμε από τον Ebola, ο Bill Gates έλεγε ότι δεν είμαστε έτοιμοι για την επόμενη πανδημία. Δε χρειάζεται να είσαι κάποιος προφήτης για να πεις κάτι τέτοιο. Αν και έχουν περάσει μόλις 12 χρόνια από το 2008, όλοι οι οικονομολόγοι θα μπορούσαν να υπογράψουν ότι δεν είμαστε έτοιμοι για την επόμενη οικονομική κρίση (αυτή που έρχεται τώρα). Ο λόγος είναι απλός. Ο άνθρωπος βιάζεται να επιστρέψει στην κανονικότητα πριν την κρίση, χωρίς να μαθαίνει κάτι από αυτή. Αυτή τη φορά λοιπόν, ας ευχηθούμε ότι δεν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα ούτως ή άλλως.
Pingback: Τελικά πόσος “δημόσιος” χώρος μας ανήκει; | StrayVibes