Δεν ξέρω πώς το βιώνει ο καθένας στο περιβάλλον του, εδώ εγώ έχω την εντύπωση ότι ξεχάσαμε λίγο απότομα τον κορωνοϊό. Κόσμος που μέχρι πριν λίγες μέρες έμενε έντρομος μέσα στο σπίτι του, πλέον κινείται κανονικά και περιμένει με ανυπομονησία να ανοίξουν και τα υπόλοιπα μαγαζιά, λες και κάτι άλλαξε στην πορεία του ιού τις τελευταίες δύο εβδομάδες.
Φυσικά, για να ανοίξουν τα μαγαζιά και να επιστρέψει ο κόσμος στις δουλειές του, πρέπει να ανοίξουν και τα σχολεία. Ναι, φυσικά και μόνο γι’ αυτό ανοίγουν τα σχολεία. Γιατί με καθαρά διδακτικά κριτήρια, δεν έχουν κανένα λόγο να ανοίξουν για μερικές εβδομάδες, με το συνολικό υγειονομικό ρίσκο να είναι τεράστιο. Αλλά τι μας νοιάζει αν θα μάθουν τα παιδιά, απλά πρέπει κάπου να πάνε.
Ένα από τα θέματα που ταλανίζει τα δελτία ειδήσεων, ίσως και την κοινωνία, αυτό το διάστημα είναι οι κάμερες στα σχολεία. “Και γιατί οι τεμπέληδες οι δάσκαλοι να μην θέλουν τις κάμερες;” και λοιπά παρατράγουδα από ανθρώπους που φαίνεται ότι έχουν χρόνια να μπουν, αν μπήκαν ποτέ, σε μια διδακτική αίθουσα δημοσίου σχολείου. Και το τονίζω ότι μιλάω για δημόσια σχολεία. Γιατί μόνο αυτά είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας και μόνο αυτά θα πρέπει να είναι “πρότυπα” για να βελτιώσουμε την εκπαίδευση στην Ελλάδα.
Το θέμα με τις κάμερες στα σχολεία έχει, ευτυχώς, σηκώσει σωρεία αντιδράσεων τόσο από εκπαιδευτικούς όσο και από διάφορες ενώσεις και συνομοσπονδίες. Όπως αναφέρει και η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία “Η ασύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση προσβάσιμη σε όλους, με ηχητική περιγραφή, υπότιτλους, διερμηνεία στη νοηματική, easy to read λύσεις κλπ., είναι η λύση σε αυτό, και όχι η βιντεοσκόπηση, που καταπατά την αξιοπρέπεια εκπαιδευτικών και μαθητών στην τάξη”.
Θέλω να πάω το ζήτημα σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό των πολιτικών αποφάσεων. Μπορεί το “σοκ” σε έναν πλανήτη, στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η πανδημία, να είναι εξωτερικό, η λύση όμως γι’ αυτό θα είναι πάντα εσωτερική και πολιτική. Για κάθε νομοσχέδιο που επιτρέπει την ύπαρξη εώς και 27 μαθητών στην τάξη με κάμερες, θα υπάρχει και ένα άλλο νομοσχέδιο το οποίο θα ενθαρρύνει την πρόσληψη περισσότερων δασκάλων για να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών ανά αίθουσα. Ζούμε σε εποχές που η ανασφάλεια μας κάνει χαλαρώνουμε τις “κόκκινες γραμμές” μας. Πολλά αναφαίρετα δικαιώματα, όπως αυτό της ιδιωτικότητας, περνούν σε δεύτερη μοίρα. Κατά την Naomi Klein, ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες αποφάσεις για το αν θα επενδύσουμε σε ανθρώπους ή σε τεχνολογία. Και αυτό γιατί, δυστυχώς, δεν φαίνεται πολύ πιθανό σενάριο το να επενδύσουμε και στα δυό. Η πανδημία οξύνει τους αποκλεισμούς. Η τεχνολογία μας δίνει απλόχερα τα όπλα. Αυτά μπορούν να μας βοηθήσουν ή και να μας σκοτώσουν. Η επιλογή είναι δικιά μας.
“Ο καλός ο δάσκαλος δεν έχει να φοβάται την κάμερα”. Άρα και ο καλός εργαζόμενος/σύζυγος γιατί να φοβηθεί την κάμερα στο χώρο εργασίας του ή στο σαλόνι του σπιτιού του. Ε ας πετάξουμε και δύο-τρεις live κάμερες στο Μαξίμου μωρέ, τι θα έχει να φοβηθεί ο καλός πρωθυπουργός μας;
