Σήμερα κάνουμε λόγο για μία από τις πιο αξιόλογες ελληνικές Punk μπάντες, τους Χάσμα. Οι Χάσμα δημιουργήθηκαν λίγο πριν τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 και διαλύθηκαν στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του νέου αιώνα. Έβγαλαν 4 δίσκους, οι οποίοι μοιράζονταν από διάφορα sites της ελληνικής underground σκηνής, είτε μέσω limewire, και φυσικά αντιγραμμένοι χέρι με χέρι.
Μουσικά μιλώντας, το παίξιμό τους είναι πιο τεχνικό απ’ ότι μας έχει συνηθίσει η ελληνική Punk σκηνή κατά βάση, με κάποια στοιχεία από metal κατά τη γνώμη μου. Κάθε δίσκος δίνει την αίσθηση γροθιάς στο στομάχι ταυτόχρονα με ένεση αδρεναλίνης. Το γρήγορο παίξιμό τους, καθώς και οι εναλλαγές πρώτων και δεύτερων φωνητικών δημιουργούν την απαραίτητη ένταση στον ακροατή. Στα κομμάτια τους συναντάμε λιγοστές εισαγωγές, με αποτέλεσμα ο δίσκος να τσουλάει με τέρμα το γκάζι από την αρχή ως το τέλος.
Στιχουργικά, εκφράζουν το κομμάτι της κοινωνίας μας, που στις “χρυσές” εποχές της δεκαετίας του ‘90 και των αρχών του 2000 και των Ολυμπιακών αγώνων αισθάνονταν αποκλεισμένοι και αηδιασμένοι απ’ το καταναλωτικό πανηγυράκι. Μιλούν συχνά σε πρώτο πρόσωπο, εκφράζοντας την οργή τους, μαζί με τα “αγνά” συναισθήματα που η κοινωνία του θεάματος αισθανόταν (και αισθάνεται) την ανάγκη να αποβάλλει. Πέραν της έκφρασης σε προσωπικό επίπεδο, συνήθως αλληγορικά, περιγράφουν τις ολοένα και πιο απάνθρωπες, με την πρωτόλεια έννοια του όρου, συμπεριφορές και συνήθειες που αποκτά η πλειονότητα του πληθυσμού, καθώς και την εντεινόμενη επιβολή της εξουσίας στα άτομα.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία μπάντα που γαλούχησε ένα μεγάλο κομμάτι της “άγριας” νεολαίας των προηγούμενων δεκαετιών. Μας προσέφεραν 4 δίσκους-διαμάντια και αποχώρησαν από τα δρώμενα ως συγκρότημα, αφήνοντάς μας με ένα παράπονο αλλά και ένα λίγο φλέγμα στο πίσω μέρος του λαιμού μας για να φτύσουμε κατάμουτρα στον σάπιο τούτο κόσμο.
