Ακολουθεί ορυμαγδός σκέψεων..
Σε μία παραλία, σε κάποιο νησί. Βλέπω την είδηση για το πέσιμο των ΜΑΤ στον κόσμο που άραζε στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής. Τις επόμενες ημέρες προστίθενται αντίστοιχα περιστατικά τόσο στην Κυψέλη, όσο και στη Θεσσαλονίκη. Απ’ τη μία θυμός και οργή για την αδικαιολόγητη καταστολή της ανθρώπινης ύπαρξης στο δημόσιο χώρο, απ’ την άλλη ανακούφιση που εγώ δε κινδυνεύω να καταλήξω με ανοιγμένο κεφάλι επειδή ήπια μια μπύρα στη γειτονιά μου.
Αυτή η τάση μου για απομόνωση από τα κακώς κείμενα με κυνηγάει τα τελευταία χρόνια που μένω μόνιμα στην Αθήνα. Αλλά, πως μπορώ να ξεφύγω όταν τα έχω δει αυτά τα κακώς κείμενα και υπάρχουν στο μυαλό μου; Πως γίνεται να χαίρομαι που εγώ «τη γλύτωσα» αυτή τη φορά, ενώ κάποιοι άλλοι «την έπαθαν»;
Πως είναι δυνατόν να ζω γαλήνιος στην προσωπική μου φούσκα όταν λίγα χιλιόμετρα μακριά μου άστεγοι κοιμούνται στους δρόμους και λίγο ακόμη μακρύτερα σκοτώνονται παιδιά;
Θαυμάζω αυτούς που μπαίνουν τρέχοντας στο στόμα του λύκου, ενώ έχουν όλες τις δυνατότητες να μην βρεθούν ποτέ αντιμέτωποι με αυτόν. Και στο κάτω κάτω αυτοί δεν είναι ο κινητήριος μοχλός του κόσμου προς τα μπροστά;
Νομίζω ότι είναι ενστικτώδης άμυνα του μυαλού μου αυτή η έμφυτη αισιοδοξία πως εμένα δε θα με αγγίξει τίποτα.
Όταν εγώ βρεθώ στο κέντρο του κυκλώνα, οι «άλλοι» απλά θα ξεφυσήξουν με ανακούφιση, θα ταραχθούν και θα το καταπιούν, ή θα μπουν στη μάχη;
Πότε έχω το δικαίωμα να αισθάνομαι χαρούμενος;
Ο υπερκορεσμός από στενάχωρα γεγονότα και δυσμενείς πληροφορίες αυτόματα μου δημιουργεί την αίσθηση της ανημποριάς.
Μάλλον, το ξεπέρασμα αυτής της αίσθησης μπορεί να επιτευχθεί μόνο συλλογικά. Όσο μένω στην απέξω τόσο πιο απόμακρα μοιάζουν όλα.
Εν τέλει, όλες οι παραπάνω σκέψεις νομίζω ότι καταλήγουν σε ένα απλό συμπέρασμα. Η δική μου ευδαιμονία οφείλεται σε άτομα, καθώς και σε τυχαία γεγονότα. Η αίσθηση ευλογίας για αυτή οφείλει να μεταφραστεί σε ενδιαφέρον και κυρίως πράξεις για να γίνει η ζωή όλων καλύτερη. Πριν να έρθει η σειρά μου, ακόμη και αν δεν έρθει ποτέ.
Διαβάστε επίσης
- None Found
