Στα χρόνια της ζωής μου, το γεγονός πως γεννήθηκα στο κομμάτι γης που λέγεται Ελλάδα, μου έχει προσφέρει χαρές και λύπες. Για πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο μεγάλη ντροπή παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα, ακούγοντας συζητήσεις και διαβάζοντας απόψεις. Φυσικά και υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις στην όλη κατάσταση. Άνθρωποι που προσπαθούν και τολμούν να βγάλουν τις μύτες τους έξω από το βούρκο για να αναπνεύσουν λίγο καθαρό αέρα. Είναι δύσκολο να κρατάς στο μυαλό σου την Ελλάδα του Ρίτσου, του Βάρναλη και του Ελύτη, όταν καθημερινά έρχεσαι αντιμέτωπος με τον παροξυσμό των Άδωνι, Βορίδη και ΣΙΑ ΟΕ και τα «νηφάλια» παραληρήματα ρατσιστών συμπολιτών μας. Μέσα στη σαπίλα, η διέξοδος βρίσκεται στη συλλογικοποίηση και όχι στην αποχή από τον δημόσιο διάλογο. Αλλά για τις ώρες που μας τρώνε μόνους μας οι σκέψεις, πέταξα 12 τραγουδάκια σε μία playlist για να την παλέψουμε.
*Η φωτογραφία του άρθρου είναι του αείμνηστου Γιάννη Μπεχράκη
