Σε μία μουσική βιομηχανία που ένα πτυχίο στο”marketing” είναι πιο χρήσιμο ορισμένες φορές από τις μουσικές γνώσεις, η σκηνή του hip-hop, όσο και αν θα το θέλαμε, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Αντίθετα, το hip-hop εκμεταλλευόμενο αυτήν την βιομηχανία κατάφερε να γίνει το νούμερο ένα μουσικό είδος στους νέους παγκοσμίως, αν και πολλές φορές αυτό το νούμερο φέρνει πιο πολύ σε παρατράγουδο γνωστής trash εκπομπής της ελληνικής τηλεόρασης. Αρχικά, πιστεύω πρέπει να ξεπεράσουμε το taboo που θέλει όποιον βγάζει χρήματα από την μουσική να είναι αυτομάτως ξεπουλημένος. Το ότι έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου rappers μπορούν να ζουν από την μουσική τους, μεταφράζεται σε περισσότερο χρόνο για να κάνουν αυτό που γουστάρουν, άρα και περισσότερη μουσική για το κοινό. Για να το καταφερει αυτό όμως κάποιος καλλιτέχνης προϋποθέτει ότι πρέπει να ακουστεί σε μεγάλο αριθμό ακροατών, το οποίο μπορεί να επιτευχθεί κυρίως μέσω τριών δρόμων.
Τα τρία μεγαλύτερα trends αυτή την περίοδο στο ελληνικό hip hop είναι το “Mama” το “Caliente” καθώς και η επιτυχία του ΛΕΞ γενικότερα, βάση των τελευταίων συναυλιών του. Αυτά τα trends θα χρησιμοποιήσω και εγώ για να αναλύσω τους τρεις δρόμους που ανέφερα παραπάνω, καθώς και για να “αρμέξω” και εγώ λίγη από την φήμη τους για τα κλικς. Ο πρώτος δρόμος και ο πιο δύσκολος, είναι αυτός που ακολουθεί ο ΛΕΞ. Η συνταγή του κοινωνικοπολιτικού στίχου με σκοπό να αφήσει κάποιο μήνυμα στο κοινό, περιέχει το μεγαλύτερο ρίσκο καθώς είναι αρκετά δύσπεπτη για τα αυτιά του μέσου ακροατή και βασίζεται καθαρά στο ταλέντο του καλλιτέχνη. Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός ενός πιο ανάλαφρου – κωμικού τραγουδιού. Για παράδειγμα το “caliente” είναι ένα ανάλαφρο αισθησιακό θα λέγαμε κομμάτι που έχει ως σκοπό να ακουστεί στα clubs και στο πιο “mainstream” κοινό. Μία συνταγή που θα μπορούσαμε να πούμε πως εφαρμόζουν εδώ και πολλά χρόνια τα ημισκούμπρια μέσω του κωμικού τους κυρίως στίχου,ο οποίος βέβαια απαιτεί ιδιαίτερο χειρισμό και χιούμορ για να είναι πετυχημένος. Επίσης για να το βγάλουμε και αυτό από την μέση, κάθε φορά που ένας νέος rapper υποστηρίζει πως έφερε το hip hop στα club και στα αυτιά των μη hip hop ακροατών, τα ημισκούμπρια , ενώ λιάζονται σε μια παραλία και φτιάχνουν σχέδια για να ανακόψουν τα drive του Γκάλη στο μεταξύ τους μονό, ΓΕΛΑΝΕ. Τέλος υπάρχει η συνταγή του “Mama” όπου η θεματολογία του στίχου προωθεί μια persona του σκληρού, παράνομου άντρα που αποκτάει λεφτά και δύναμη, έρχεται σε συνδυασμό με ένα “χορευτικό” beat. Σε αυτή την περίπτωση το ταλέντο κυρίως που απαιτείται από τον τραγουδιστή είναι το πόσο καλά μπορεί να “πουλήσει” αυτή την περσόνα στο κοινό του. Τα συγκεκριμένα κομμάτια είναι πολύ εύκολα για το αυτί, προσελκύοντας κατά βάση ένα πιο νεανικό κοινό. Αυτό είναι που θα χαρίσει πιο εύκολα την φήμη που χρειάζεται ο τραγουδιστής, καθώς είναι το κοινό που προωθεί περισσότερο τους καλλιτέχνες και τα κομμάτια τους, κυρίως μέσω των Social media και γεμίζει τα clubs. Αποτέλεσμα όλων αυτών, άνθρωποι που επιλέγουν τον δεύτερο και τον τρίτο δρόμο προσέγγισης, να γίνονται πιο εύκολα γνωστοί, με την φήμη αυτή βέβαια να έχει ημερομηνία λήξης, μέχρι να περάσει η μόδα τους. Αντίθετα όσοι ακολουθούν την πρώτη διαδρομή συνήθως τα κομμάτια και οι στίχοι τους διατηρούν την διαχρονικότητα τους.
Εν κατακλείδι, κανένας δεν “ξεπουλάει” το hip-hop καθώς η μουσική δεν ανήκει σε κανέναν για να την ξεπουλήσει. Ο καθένας παράγει και προάγει την μουσική που θέλει και μετά είναι απλά επιλογή του κοινού, να δηλώσει την προτίμηση του και φυσικά να κρίνει. Όσο γι’ αυτούς που κρίνουν εύκολα ένα ολόκληρο είδος μουσικής έχοντας ακούσει μόνο 2-3 hits, το πρόβλημα βρίσκεται σε αυτούς και όχι στους ακροατές αυτού του είδους .
