Οι καλλιτέχνες βρισκόμαστε εδώ και σχεδόν ένα χρόνο σε μια εξαιρετικά δύσκολη θέση, δεδομένης της παύσης των πολιτιστικών εκδηλώσεων, αλλά και της μη επαρκούς στήριξής μας από το κράτος όλο αυτό το διάστημα. Στις δυσκολίες αυτές ήρθε να προστεθεί ένα ακόμη πρόβλημα, το οποίο, ωστόσο, δεν αφορά μόνο την καλλιτεχνική κοινότητα, αλλά και κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο κοινωνικό ον. Για να τοποθετήσουμε το ζήτημα #ArtCensorship σε μια αντικειμενική και ρεαλιστική βάση παραθέτω το σχετικό απόσπασμα από το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε τόσο από ΝΔ, όσο και από ΣΥΡΙΖΑ αυτολεξεί, σαν υπενθύμιση για όσους το έχουν ήδη διαβάσει και σαν ενημέρωση για όσους δεν το έχουν διαβάσει ακόμα: Άρθρο 6 (αρχικό): Οι υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων δεν πρέπει: α) να εμπεριέχουν υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, πολιτικών φρονημάτων ή κάθε άλλης γνώμης, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, περιουσίας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού, β) να εμπεριέχουν δημόσια πρόκληση σε τέλεση τρομοκρατικού εγκλήματος, σύμφωνα με τα άρθρα 187Α ΠΚ, 187Β ΠΚ και 32 έως 35 του ν. 4689/2020 (Α΄103). Άρθρο 8 (τροποποιημένο): Απαγόρευση υποκίνησης σε βία ή μίσος και δημόσιας πρόκλησης σε τρομοκρατικό έγκλημα. […]
