Δεν είναι λίγες οι φορές που η τέχνη του δρόμου έχει “εισβάλει” για κάποια 24ωρα στην επικαιρότητα τούτης εδώ της χώρας. Τις περισσότερες φορές για καλό λόγο. Θυμόμαστε το τεράστιο ασπρόμαυρο mural που κάλυψε το κτίριο του πολυτεχνείου το 2015 ή τον παροξυσμό αγανακτισμένων γονέων για γκραφίτι του Μαραντόνα σε σχολείο.
Η αναταραχή της νεοελληνικής μικροαστικής αισθητικής ήταν πάντα η ένοχη ευχαρίστηση των street artists. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, φαίνεται πως η ριζοσπαστική εικαστική παρέμβαση στους δρόμους δεν ενοχλεί και τόσο, αφού σε γενικές γραμμές έχει αφομοιωθεί στις ζωές μας. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που η παρέμβαση αυτή μπορεί να πάρει και χρώματα…φασιστικά!
Τα νέα λοιπόν φτάνουν από τον δήμο Ελληνικού. Μία εικόνα βγαλμένη από ελληνικό χωριό του προηγούμενου αιώνα, με έναν χωροφύλακα, τον δήμαρχο, τον παπά του χωριού και δίπλα το τσιράκι τους να ζωγραφίζει ήρωες της ελληνικής επαναστάσεως μάς υπενθυμίζει, για μια ακόμη φορά, ότι όλα γύρω αλλάζουν και όλα ίδια μένουν.
Ο εν λόγω τύπος έχει χαρακτηριστεί από διάφορα ΜΜΕ ως ο «γκραφιτάς της ελληνικής επανάστασης» και υπογράφει ως Εύρυτος. Εκτός από τον Κολοκοτρώνη και τον Ανδρούτσο, βέβαια, ο εθνικός μας «γκραφιτάς» έχει και άλλες συμπάθειες. Η υπογραφή του βρίσκεται σε έργα με ναζιστικά σύμβολα, αγκυλωτούς σταυρούς και ισλαμοφοβικά συνθήματα που καλούν να καούν μουσουλμανικά τεμένη. Μάλιστα, εκτός από τον δήμαρχο του Ελληνικού και τις τηλεοράσεις, έχει πάρει και προσωπικά συγχαρητήρια από τον καταδικασμένο ευρωβουλευτή της Χρυσής Αυγής, Γιάννη Λαγό (απίστευτο;)
Ένα εμετικό, λοιπόν, κράμα πατροπαράδοτου δοσιλογισμού και εθνικής συνείδησης είναι η αισθητική πρόταση του δήμου Ελληνικού για φέτος. Έχει φορεθεί πολύ άλλωστε. Η κουλτούρα του street art δεν μπορεί να ακολουθήσει, όμως, την κατρακύλα.
Είναι αλήθεια πως έχουν ξεπεραστεί τα όρια των φτωχογειτονιών και έργα πολλών street aritist συναντώνται πλέον σε μεγάλες γκαλερί και εικαστικούς χώρους. Δεν παύει, ωστόσο, η τέχνη του δρόμου να αποτελεί έκφραση ριζοσπαστικής αισθητικής στον πυρήνα μίας κοσμοαντίληψης της αλλαγής και της ελευθερίας. Όχι του ραγιαδισμού.
Το γκραφίτι δεν κάνει ποτέ το χατίρι του βασιλιά, ούτε του χωροφύλακα. Είναι πηγαία λαϊκή έκφραση. Αν, από την άλλη, η κυρίαρχη αισθητική ενός λαού είναι αυτή του μίσους προς τον κατατρεγμένο και συμβαδίζει με αυτή του βασιλιά, τότε το γκραφίτι είναι ίσως το τελευταίο πράγμα που πρέπει να μας απασχολεί σήμερα.
